လမ္းျပၾကယ္မ်ားသို႔

ၿပာလဲ့လဲ့ မုိးေကာင္းကင္ တေစာင္းတင္ေနတဲ့ အနီေရာင္ ေနမင္းၾကီးကုိၾကည့္ၿပီး အုိင္တီ ေခတ္ၾကီးထဲမွာ

ငယ္စဥ္အခါ ေက်ာင္းမေနရတဲ့ ကုိယ့္ဘ၀ကုိ ၿပန္လွန္စဥ္စားမိခဲ့၊။ စိမ္းၿဖဴေရာင္ ၀တ္စုံေလးေတြနဲ႔

ေက်ာင္းသြားေနတဲ႔ ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူမွ မသိေအာင္းမ်က္ရည္၀ဲခဲ့။

တက္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္း၊သင္ခ်င္ခဲ့တဲ့စာ ငါနဲ႔ မဆုိင္သလုိရွိခဲ့၊ ကံ ၾကမၼာဆုိတာ

ငါမစဥ္းစားမိခဲ့၊ေလးခြနဲေလာက္စာ အေပါက္ပါတဲ့ ညစ္ေထေထ လြယ္အိတ္္တစ္လုံးကုိလြယ္ၿပီး ေန႔စဥ္၀

မ္းစာအတြက္ ငါရုန္းကန္ခဲ့ရ။ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ေၿခႏွစ္ေခ်ာင္း မကယ္ေကာင္း ဆုိတဲ့ စကားသံေတြ ခါးသီးစြာ

ၾကားခဲ႔ရ၊ ဒီလုိနဲ႔ စခဲတဲ႔ ငါဘ၀ သုညကမၻာက ရုန္းမထြက္နဳိင္ခဲ့။ ေခတ္ေတြေၿပာင္း စနစ္ေတြေၿပာင္း အသစ္ေတြ

အေဟာင္း အေဟာင္းေတြြ အသစ္ၿဖစ္ခဲ႔။ ငါေမြးခဲ့တဲ့ ငါေၿမမွာ ဗက ဆုိတာ ေပၚခဲ့။အခမဲ့ ပညာေရး အစာလည္း

ေၾကြး ေနစရာ ေပးသတဲ့၊ ဒီအခ်ိန္မွ စာသင္ရင္ သူမ်ားအၿမင္ ငါ အရူးၿဖစ္မတဲ့၊ ငါ ငယ္ငယ္က ဆုိရင္ ဆုိတဲ့

အေတြးေၾကာင့္ ငယ္္စဥ္က မ်က္ရည္မ်ား ဆက္လက္စီးဆင္းသြားခဲ့၊။ကုိယ့္အေရး ကုိယ္မေတြး ပညာေရးကုိ

ဦးစားေပး၊ စာမတတ္သူ ပေပ်ာက္ေရးနဲ႔ ဘာသာ သာသနာအတြက္ အားတက္စြာ ေဆာင္ရြက္ေနၾကတဲ႔ ဗက

ပညာေရး၊အေလးေပးေဆာင္ရြက္ေနသူ အားလုံးကုိ အနာဂတ္ ကမၻာ၊သာသနာအတြက္ လမ္းၿပၾကယ္မ်ားဟုပင္

ကမၹ်ည္းတင္ခ်င္ခဲ့။

လမင္းငယ္